Kelt ve kuzey geleneğinde yaban domuzu, gücün ve cesaretin sembolüdür. Hıristiyanlarda ise şeytanın sembolü hâline gelmiştir.
Yaban domuzu birçok Galya sikkesinin üzerinde de yer alır. Yaban domuzunun zafer sembolü oluşu, onun domuzla olan farkını ortaya koyar. Ormanda bağımsızca yaşar, kutsal ağaç meşe palamudunun meyveleriyle beslenir ve trüf mantarı gibi aranan, gizemli mantarları toprağı eşeleyerek çıkarır.
Galyalılar yaban domuzu etini 1 Kasım’da kutladıkları Samain Bayramı’nda tüketirler. Galyalılar için yaban domuzu eti ekonomik zenginliği temsil eder. Bunun ayrıca dinsel bir boyutu da vardır.
Hıristiyanlar yaban domuzunun sadece olumsuz yanlarını almışlardır. Yaban domuzu onlar için kontrol edilemez heyecanlara esir olmuş, tek başına yaşayan, gaddar ve yıkıcı şeytanın görüntüsündedir. Budizm’de de Dharma tekerleğinin merkezinde yer alan yaban domuzu cehaleti ve heyecanların kör tatminlerini temsil eder.