Koyun ve özellikle beyaz koç eski Türklerde Gök Tanrı’ya sunulan kurbanlar arasındaydı. Çin kaynaklarının aktardığına göre, Tabgaçlar Gök Tanrı ayininde ak buzağı, koç ve at kurban ediyorlardı. Ancak beyaz renkte olmayan koyun ve keçi zaman zaman matem törenlerinde de kurban ediliyordu. Çünkü bunlar yer tanrısının hayvanları olarak da sayılıyorlardı. Bu hayvanlar ataların ruhları için ya da Şamanizmde kötü ruhlardan korunmak için de kurban ediliyordu. Ayrıca koyun oniki hayvanlı Türk takviminin yıl simgelerinden biriydi.
Zıt kavramların mücadelesini gösteren hayvan mücadele sahnelerinde koyun ve dağ keçileri mağlup olan, yâni olumsuz unsur olarak yer almıştır. Koç ise daha çok gökle ilgili sayıldığından, güç ve kuvvet ya da kahramanlık simgesi olmuştur.
Öte yandan koç ya da dağ keçisi şekli bazen hanedan arması olarak da kullanılmıştır. Eski Türklerde dağ keçisi sıgun sözcüğüyle ifade ediliyordu. Bu sözcük aynı zamanda geyikle ilgilidir.
Koyun İslamiyetten sonra sükûnet, huzur ve barışın simgesi olarak görüldü. Aynı zamanda bolluk ve bereket işareti de sayılmıştır. Koç ise güç, hâkimiyet, kuvvet ve yiğitliğin bir simgesi olarak görülmüştür. İslam tasavvurlarında özellikle İsmail’in kurban olarak Allah’a adanışı bağlamında kurban ve ölüm timsali olmuştur.