Ortaçağ’da Avrupa’da yaşayan insanlar ölümün eşitleyici bir güç olduğuna inanıyorlardı. Çünkü ölüm zengin, fakir, genç, yaşlı demeden herkese eşit davranıyordu. Affı yoktu. Zamanı dolan kişi, her kim olursa olsun ölüme teslim oluyordu. Ortaçağ’da insanların yaşam süresi kısaydı. Yıllar boyu süren savaşlar çok olağan bir şeydi. Günümüzde basit bir ilaç tedavisiyle atlatılabilen pek çok hastalık o zamanın insanları için ölümcül olabiliyordu. Salgın hastalıkların önüne geçilemiyordu. Ölüm düşüncesi insanlarda bir takıntı hâline gelmişti. Bunun sonucunda da sanatta ölüm dansı denen bir kavram ortaya çıktı. Buna danse macabre da deniyordu. Özellikle resimlerde iskeletler ve insanlar bir arada dans ederken tasvir ediliyordu bu tarz eserlerde.
Ölüm dansı süslemeleri, özellikle manastırlarda ve kiliselerde görülebilir. Ayrıca Alman sanatçılar tarafından bu temaya sahip birçok gravür de vardır. Ölüm dansı teması müzikte de kullanıldı. Rönesans’la birlikte Ölüm Dansı popülerliğini yitirse de, 19. yüzyıl Fransız romantik edebiyatında ve 19. ve 20. yüzyıl müziğinde tekrar canlandı.
Macabre kelimesi tek başına genellikle ölüm konulu sanat eserleri için kullanılır. Ayrıca ölümle sonuçlanan tuhaf olaylar da macabre olarak tanımlanır.