Hıristiyanlar düşmüş melekler için klasik Yunanca’dan ödünç aldıkları “daimon” kelimesini kullanırlar. Biz ise daimon’un karşılığı olarak iblis ve cin kelimelerini kullanırız genellikle.
Yunanlılara göre cinler mutlaka kötü değildi. Onlar iyi ile kötü arasındaki çizginin üstünde yürürlerdi; bazıları bir tarafa, bazıları da diğerine aitti.
Cinler gözle görülmezlerdi. Onların varlığı, meydana gelen bazı olaylar sonucunda anlaşılırdı. Meselâ bir şarap fıçısı durduk yerde patlarsa, bunun mutlaka bir cin işi olduğu düşünülürdü. Günümüzde psikolojiye bağladığımız pek çok deneyim; eski toplumlarda cinler gibi doğaüstü dışsal varlıklara atfedilirdi.
Antik Yunanlılar cinlerin tanrıların mesajlarını insanlara ileten ulaklar olduğu düşünülürdü. Dolayısıyla, gaipten her türlü haber cinler aracılığıyla alınır ve tüm dualar, büyüler, sihirli yakarışlar cinler tarafından tanrılara taşınırdı.