Kraliçe Victoria’nın eşi Prens Albert’ın 1861’deki ölümünün ardından İngilizler ölülere yönelik bir kült geliştirdi. Bugün eski mezarlıklardaki mezar taşlarında hâlâ bolca şifreli mesaja rastlanır.
Çapa: Romalıların Hıristiyanlara eziyet ettiği bir dönemde gizli haç işaretini içeren çapa, ümidin sembolü olarak, elbette denizcilerin mezar taşlarında varlığını sürdürdü. Ucu zincirli çapa ise kurtuluşa yönelik inancı simgeliyordu.
Kırık sütun: Keder ve kayıp.
Kanatlı çocuk melekler: Çocuk mezarları.
Kumaşla örtülü ayaklı kap: Genelde yaşlılar için kullanılırdı.
Eller: Tutuşan eller sevgiyi ve dostluğu simgeliyordu. Hangi el diğerini tutuyorsa (kadınların kol ağzı fırfırlıydı) o el, önce ölen eşi temsil ediyor, eşini cennete götürüyordu. Kalp tutan el ise hayırseverliği simgeliyordu. Aşağıyı işaret eden el ise genellikle Farmason’a ait olabiliyordu. Başparmakları birbirine değen el ise Yahudi ailesini belirtiyordu.
Kum saati: Yaşamın faniliği.
Lamba: Bilgi, ümit, rehberlik, ölümsüzlük.
Tavuskuşu: Ölümsüzlük; (Bu aslında Hıristiyanlık öncesine ait bir semboldü)
Deniztarağı: Mezarın, Santiago de Compostela’ya hac yolculuğunu gerçekleştirmiş olan bir hacıya ait olduğunu gösterir. Ancak bu sembol Kuzey Amerika Püritenleri arasında da kullanılır.